Çetin

112 ÇETİN Dr. Necmi Tunç Çetin Öztunalı’nın en eski arkadaşlarından biri de Dr. Necmi Tunç’tur. Tunç çocukluk arkadaşını şöyle anlatır: “Ben Çetin Bey’le yedi yaşından beri ma- halle arkadaşıyım. Aramızda sadece bir sokak vardı. O nedenle günlerimiz hemen hemen beraber geçiyordu. Çetin daha küçüklüğünden beri ticareti seviyordu. Mesela biz rahata düşkündük, gezip tozu- yorduk. Bizim hemen Hürriyet’in yanında Karaman köy vardı. Karaman köyde sala- talık zamanı çok güzel salatalar yetişiyor- du. Taze taze onları satıyorlardı. Biz mese- la gezip tozup oynardık ama Çetin gider o salatalıklardan -o zaman bidonlarla, kova- larla satılıyordu- bir kova salatalık alırdı, 5 kuruşa alıyordu, 10 kuruşa satıyordu. Bu ticarete yatkınlığının dışında Çetin çok azimli, çok çalışkan -belki babasından geç- miş bir özellik bu- bir kişidir. Babası da rah- metli çok çalışırdı. Uzun yıllar tabi İsviç- re’de çalıştı. Daha sonra Bursa’ya gelince de bu çalışmasına devam etti. Çetin çalış- mayı çok seviyordu. Hatta ben üniversite sınavlarına hazırlandım, ben İstanbul Üni- versitesi Tıp Fakültesi’ni kazanmıştım o zaman. Çetin o zamanlar tam hatırlamıyo- rum, ama imtihana girmedi zannedersem. Hemen çalışmaya başladı. O zaman ailesi çok üzüldü. Çetin ilk çalışmaya Hürriyet’te bir elektrikçi dükkanı açarak başladı. On- dan sonra daha çok çalışarak Gazcılar’a gitti. Elektrik piyasası o zaman Gazcı- lar’daydı. Çetin hep atılım yaptı. Zaman zaman görüşüyorduk tabi, dostluğumuz oralarda da devam etti. Çetin doğuştan bence bir ticaret adamıydı. Ama hiçbir za- man yanlış bir iş yapmadı. Daima dürüst çalışmaya uğraştı. Bizim çocukluğumuzun oyun alanı şu an Ziraat Okulu’nun olduğu çamlıklardı. Her gün öğleden sonra oraya giderdik. Akşam üzerine kadar oynardık orada, top oynar- dık işte, başka oyunlar oynardık. O zaman kimsede merak etmiyordu bizi. Şimdi dü- şünebiliyor musunuz, bir çocuk sabahtan çıkıyor gidiyor, akşama kadar yok ortalık- ta. Ortaokula başlayıncaya kadar ilkokul dö- nemi,10 veya 12 yaşları arası. Orada gider oynardık. Top oynardık, bisikletimize bi- nerdik. O zaman kimse merak etmiyordu. Şimdi bu zamanda çocuk bir saat gözü-