Çetin

70 ÇETİN yakınından alınır. Celalaettin Erdönmez, Bursa trafiğinde o arabaya 16 HC 202 pla- kasını alır. Bu plakanın bir özelliği vardır. Ama ne Çetin Öztunalı, ne de Celalattin Erdönmez bunu anlatmaz. Aralarındaki bir sır gibidir. Çetin Öztunalı ilk arabasını alış öyküsünü şöyle anlatır: “İşlerde artık araba lazım olmaya başladı. Ama araba yok, para yok. Alacağız, alamı- yoruz. O zaman bankalarda bugünkü gibi kredi de yok. Çocukluk arkadaşım Pars Kiremit’in sahibi Celalaetin’in abisi Süley- man abi vardı. Celalettin bir akrabamız Murat 124 satı- yor, dedi. Celalettin dedim tamam ama ben alamam para yok. 350 lira çok para değil, dedi. Benim için 35 lira bile çok pa- raydı. Sonra gel almaya gidelim abim sana yardımcı olur. Bir şekilde o halleder gidip konuşalım, dedi. Acar Otel vardı. Süleyman abi çok sık oraya takılırdı. Ben oraya gittim. Hiç unutmuyorum. Otelin kapısının önüne oturduk. Sandalyesi vardı, masası vardı, orada oturdu. O beni çok severdi. Hala se- ver. Allah uzun ömür versin yaşlandı ama görüşüyoruz hala. ‘Bizim akraba İstanbul Beykoz’da. Git sen onlarla pazarlık yap, sonrasını bana bırak, dedi. Neyse 350 li- raya anlaştık. Arabayı al götür dediler. Pa- ram yok dedim. ‘Sen al götür, biz seninle anlaşacağız.’ dediler. Nasıl oluyor diye düşündüm kendi kendi- me. Biz, Celalettin’in arabası vardı onunla gitmiştik. Dönüşte de ben benim arabayla döndüm. Ama uçuyorum ilk defa arabam oldu. Ben arabanın üstüne bir bagaj ko- yarım, üzerine atarım merdiveni arızaya gideriz, işe gideriz, diye hayaller kuruyo- rum. Çünkü ben gideceğim yer uzak olunca Hürriyet’ten taksi tutuyordum. Veya kam- yonetle malzemeleri taşıyordum. Neyse Süleyman abinin yanına geldik. Ben bunu ödeyeceğim. Sen de paran oldukça gelir bana ödersin, dedi. Abi olmaz, dedim. Al git arabayı deyince aldım. Hayatım boyun- ca unutamayacağım, belki de buralara gel- memde ilk merdivenin başıydı. Öyle bir anı yaşadım. Çünkü babamda da para yoktu. Babamda olsaydı verirdi. Çünkü ben baba- mın parasını sermayeye yatırdım. İşletme