DOSAB'ın 25 Yılı

▶

Belgeler ve Tanıkların Işığında DOSAB’ın 25 Yılı

bir yeriydi. İşte o tarihte, bütün dostların bir araya gelmesini talep eden bir çağrı yazısı yazdım.

Bu çağrı yazısının hepsine olur cevabı geldi. Tam da o gün sabah bir arkadaşım dedi ki ‘Ali Os-

man Bey’in fabrikaları da bu bölgenin içinde olacak. Mustafa Bey var, eski valilerimizden genel

müdür, bir konuşsana onun ağabeyiliğini iste’. Eyvah, dedim ben unuttum. Apar topar randevu

alıp gittim. Rahmetli Mustafa Karaer’e dedim ki, ‘Biz böyle bir toplantı yapıyoruz, bugün öğ-

lende ama ben açıkçası unuttum sizi çağırmayı. Gelir misiniz?’ Tamam gelirim, dedi. O sırada

da Ali Osman Bey geçiyordu ofisin önünden. Çıktık önüne işte böyle bir şey var, diye anlattık.

Karaer, ben gidiyorum, katılıyorum, dedi. Ali Osman Bey bana dönüp ‘Çok iyi yaparsınız. Çok

iyi faydalanırsınız sizin yararınıza, hepimizin yararına.’ deyip selamet diledi. O gün toplantımızı

yaptık. Öğlen yemeği ve maksadına uygun çağrıya icabet eden bir kaliteli insanlar topluluğuyla,

harika bir gündü o gün. Neden? Lisanımızı düzelttik. Selam vermek için bir sebep çoğaldı. Yan

yana arabalarımızla geçiyoruz. Kafalarımız hep o tarafa çevriliyordu. Ondan sonra selamlaşma

başladı. ‘Yahu sen ne üretiyorsun?’ diye birbirimize sormaya başladık. Bir geleyim, gideyim diye

başladı ve o toplantıda biz, adını koyduğumuz bir mutat toplantılar dizisini başlattık. Adı için

benim aklımdan rastgele bir şey geçti. Dostluk, kardeşlik ve ‘Dostluk toplantısı.’ olsun. Yani bir

ad değil ama ad olsun dedik. ‘Dostluk komitesi toplantısı.’ adı oturdu. Her ay düzenli gelindi, biz

her ay genel kurul niteliğinde, sorunlarımızı çözen, meselelerimizi ortaya koyan, bir dernekleş-

me öncesi çalışmalarını başlattık. Ama burada her hangi bir başkan ya da yönetim kurulu, ya da

organlar yok. Yani saygıdan dolayı, ağabeyimiz sayın Mustafa Karaer bizim başkanımızdı. Onun

başkanlığında bu toplantıları yaptık. Notlar tuttuk. Niyetler, dertler, şikayetler.

İşte ne bileyim, bir arkadaşın fabrikasından çıkan kimyasallardan, o gün 30-40 tane koyun

öldü. Bütün Bursa basını, ulusal basın bile yazdı. Bu kötü bir şey öğretti. Onu düzeltmek için ar-

tık organize olma fikri çıktı. Yani o gün, bugün hala devam eden, tarihi dostluk komitesi toplan-

tısı. Türkiye’deki bugüne göre 274 bildiğim organize sanayi bölgesi var. Ama yine bildiğime göre

konuşuyorum ki, bir tek Bursa’da DOSAB’ta böyle bir mutat toplantılar dizisi var. Ha ne oldu?

Problemlerimiz ve dertlerimiz azaldı. Toplantı sayımız da azaldı. Ama toplantıyı yapmamak gibi

bir tavır ve davranışımız olmadı. Senede yine bir kaç defa yapıyoruz. Şimdi burada maksat şudur.

Bu haberleşmeyi sağlayan kişilerin resmi organı tanıması lazım. Nedir bu, dernekleşme. İşte bu

dernekleşmeye giden yolda, muhtelif toplantılar yapıldı.

Bir keresinde Demirtaş Nahiyesi’nin, -o zaman belediye idi-, Belediye Başkanı Halil İbo,

bize çok destek verdi. Onların düğün salonunda bir alel usul bir toplantı yaptık. Sonra rahmet-

li Mehmet Beysel’in ofisinde lokalize böyle, birbirimizden haberli, habersiz toplantılar yaptık.

Ama bütün bunları yaparken de, derneğe giden yol hep dostluk komitesi toplantılarının izinden

gelişmiştir. Nitekim 29 Ocak 1987’de derneğimizi kurmuş olduk. Ve kuruluştan sonra, altı ay

içerisinde yapılması gereken ilk genel kurulda da yönetim kurulunun organ olarak görev taksimi

yapıldı. Ben de bu yönetimde denetleme kurulunda görev aldım. 1990 yılına kadar bizler üçer,

beşer kişilik bazen, bazen de bir otobüs dolusu insan toplam da 44 kere -kayıtlarıma göre konu-

şuyorum- Ankara’ya gitmişiz. Yani 1990 yılında OSB oluncaya kadar ki dört sene içerisinde 44

kere yani her ay gitmişiz ortalama. Bu bir emekti.

Neden burada müteşebbis kurul olmadan bir dernek faslına bile erişmeden, OSB olmaya

kalktın? Bir çok şeyi bilmiyorduk tabi. Neyse ki bir sürü uğraştan sonra, 1990 yılında bizim

DOSAB isimli, adı, sanı, logosu belli olan bir organize sanayi bölgesi yönetim kurulumuz oldu.

Bu tanımdan sonra burası tanınmayacak bir şekilsizlikle, garip ve bağışlayın beni bir ucube or-

ganize sanayi bölgesi halinde tutulamaz bir şekilde gelişti. Ta ki 2000’li yılların başında artık biz

bu işe dur diyelim, düzen koyalım, diyen gerçekten kararlı ve akıllı adamların olduğu döneme

kadar. Ben övgüyle bahsetmek istiyorum.